Με κούρασαν οι Παγκόσμιες Ημέρες...

Παίρνω αφορμή από την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα που γιορτάζεται σήμερα σε όλο τον κόσμο για να κάνω μερικές σκέψεις πάνω στην καθιέρωση και το νόημα των "Παγκόσμιων Ημερών".
Κατ' αρχήν να θυμίσω πως η καθιέρωσή τους είναι προϊόν και άμεσο αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή του παγκοσμιοποιημένου τρόπου ζωής, σκέψης και κουλτούρας. Ως επί το πλείστον γεννιούνται ως "εμπνεύσεις" στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Σχεδόν κάθε μέρα του χρόνου είναι για τους Αμερικανούς μία Παγκόσμια Ημέρα.
Καλά, θα πεί κανείς, γιατί δεν θεσπίζουν εθνικές μέρες εορτασμού, που να γιορτάζουν μόνο στη χώρα τους? Θα μπορούσε άραγε και μια άλλη χώρα, πχ. η Ελλάδα, να καθιερώσει μια Παγκόσμια Ημέρα?
Τέτοιες πρωτοβουλίες αποκαλύπτουν απροκάλυπτα το πώς συγκεκριμένα Υπέρ-Εθνη και Υπέρ-Κέντρα αλαζονικά αυτοπροσδιορίζονται και αυτοαποκαλούνται "Παγκόσμια". Κάθε τι που προέρχεται και δημιουργείται από την Υπερδύναμη έχει ισχύ παγκοσμιότητας και βάρος διεθνικό. Σχεδόν παγκόσμια υποχρεωτικό. Εχει την δυνατότητα επιβολής μιας ιδέας σε διεθνές επίπεδο, διαμορφώνει συνειδήσεις αλλά και τρόπο ζωής, εισβάλλει με τρόπο ανεπαίσθητο και ύπουλο στην κουλτούρα των υπολοίπων λαών, επηρεάζει την οπτική τους για τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα, στήνει γιορτές για να υπνωτίσει, να αποχαυνώσει, να ντύσει με στόφα γιορτής αυτά για τα οποία θά'πρεπε να θρηνούμε. Μέσα από την επιβολή των Παγκόσμιων Ημερών σε πολλές περιπτώσεις επηρεάζεται ακόμη και το εμπόριο των υπολοίπων χωρών, με αποτέλεσμα να γίνεται αδύνατον να μην τις ακουλουθήσουν, εφ΄όσον σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορέσει να κινηθεί η οικονομία τους. Θυμίζω την Παγκόσμια Ημέρα των Ερωτευμένων και την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Ανεβαίνει τόσο πολύ τζίρος τις μέρες αυτές. Ποιός θα πεί "δε γιορτάζω"?
Αν το σκεφτείτε καλά, όμως, οι περισσότερες από τις "θεσμοθετημένες" με το στανιό Παγκόσμιες Ημέρες είναι υποκριτικές και περιορίζονται μόνο στη "τίμηση" μίας ιδιότητας μόνο για μία μέρα. Τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου απομένουν οι ιδιότητες αυτές σιωπηλές τραγικές φιγούρες απαξίωσης και παρακμής. Γιορτάστε, σκουπίστε τελειώσατε. Και του χρόνου πάλι.

Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας: Μητέρα δεν είναι μόνο η δυτική μητέρα, η μητέρα των αναπτυγμένων χωρών. Η μητέρα του Premaman και panticare ... Μητέρα είναι κι αυτή που βρίσκεται στην Αφρική και δεν έχει νερό να πιεί και να πλύνει το παιδί της, αυτή που αναγκάζετaι να κουβαλάει στο κεφάλι δυο τρεις τους κουβάδες το νερό και να ανεβαίνει απότομες ανηφόρες, χιλιόμετρα, ξυπόλυτη, ρακένδυτη και πεινασμένη για να πάει να το φροντίσει... Γιορτάζει κι αυτή η μητέρα άραγε? Τί έχει κάνει η παγκόσμια κοινότητα για τη φροντίδα και προστασία αυτής της μάνας?

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος: Περιβάλλον δεν είναι μόνο τα πράσινα λειβάδια της Ελβετίας. Οϋτε οι λίμνες της Σκωτίας. Ούτε προστατεύεται το περιβάλλον μόνο με το να αρχίσουν να παράγονται υβριδικά αυτοκίνητα και με το να βάζουμε παιδάκια να φυτεύουν δεντράκια. Καλά είναι κι αυτά μα η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή έχει προκληθεί από αυτούς οι οποίοι θέσπισαν την Παγκόσμια μέρα Περιβάλλοντος, οι βιομηχανίες τους και τα όπλα που έχουν χρησιμοποιήσει στους πρόσφατους "πολέμους" οι συνέπειες των οποίων για το περιβάλλον δεν έχουν ακόμη πλήρως αποκαλυφθεί. Ποιός μπορεί να τα βάλει με τις βιομηχανίες και τα συμφέροντα? Για ποιό περιβάλλον μιλάτε, κύριοι?

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: Γυναίκες δεν είναι μόνο οι γυναίκες που βλέπουμε στα περιοδικά με το πλατύ χαμόγελο. Οι χαρούμενες, οι καταναλωτικές. Ούτε μόνο οι επιτυχημένες επαγγελματίες που συνήθως προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Γυναίκες είναι κι αυτές που σε ολόκληρο τον πλανήτη αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης, ακόμα και μέσα στην οικογένεια. Και σας βεβαιώ ότι είναι αμέτρητες. Τί έχει γίνει για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της γυναίκας στον πλανήτη? Τί μέτρα έχουν ληφθεί για την προστασία των δικαιωμάτων της? Γιορτάζουν κι αυτές οι γυναίκες άραγε?

Παγκόσμια ημέρα Προσφύγων: Εδώ γελάνε...... Και γελάνε σπαραχτικά ... με δάκρυα. Πρόσφυγες είναι όλοι αυτοί που έχουν "παραχθεί" από τους τελευταίους πολέμους στη Γή. Από τους πολέμους "Τους"... Ανθρωποι που έχασαν οικογένειες, σπίτια, περιουσίες, έμειναν στον άσο, γιατί στη χώρα τους δημιουργήθηκε αναταραχή, στο 99% των περιπτώσεων με την ανάμιξη των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτοί τους έκαναν πρόσφυγες. Και αυτοί οι ίδιοι τώρα, φαρισαϊκά, τους θέσπισαν ημέρα παγκόσμια και τους γιορτάζουν!! Πρόσφυγες, που κανείς δεν τους θέλει. Οπου και να πάνε είναι φόρτωμα. Ακόμα κι αυτοί που τους γιορτάζουν. Κοιτάνε πως θα τους εκμεταλλευτούν και πώς θα τους ξεφορτωθούν, σε άλλη χώρα, τους κάνουν μπαλάκι ... Αντί να τους φτιάχνουν Παγκόσμιες Ημέρες ας κοιτάξουν να βοηθήσουν τα Κράτη τους, αυτά που κατέστρεψαν, είτε με τα όπλα τους είτε με την δημιουργία εμφυλίων πολέμων με τις γνωστές μηχαρραφίες τους, να ξανασταθούν στα πόδια τους. Η παγκόσμια κοινότητα να βοηθήσει να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να μπορέσουν να ξαναγυρίσουν στις πατρίδες τους και να ζήσουν σαν άνθρωποι.
Αλλά για ποιά παγκόσμια κοινότητα μιλάμε? Για αυτήν που χορεύει σε ρυθμό που ενορχηστρώνουν λέσχες Μπίλντεμπεργκ και G8?

Με κούρασαν οι Παγκόσμιες Ημέρες. Γιατί είναι μέρες υποκρισίας για τους λίγους και οργής για τους πολλούς. Ας μην τις οικειοποιούμαστε έτσι αβασάνιστα, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, που πιστεύω ότι έχουμε ακόμη το προνόμιο να σκεφτόμαστε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε, και να διεκδικούμε όχι μόνο για τα δικά μας αιτήματα αλλά να διεκδικούμε και για όλους εκείνους που έχουν δυσκολίες στον πλανήτη. Μόνο εφόσον αναπτυχθεί αίσθημα παγκόσμιας αλληλεγγύης τότε μόνο θα μπορέσουμε και να γιορτάσουμε παγκόσμια.
Το ζητούμενο ας είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και η δικαιοσύνη και όχι οι φιέστες.